Twee jaar geleden is het alweer dat we onze Jelmer moesten laten
inslapen....hij had katten-aids.
Vanaf het moment dat hij bij ons in huis kwam was hij erg vaak ziek.
De dierenarts die we toen hadden zei altijd dat ie keelontsteking had
en gaf antibiotica en dat hielp.Totdat hij nierontsteking kreeg,zijn
oogje dicht ging zitten en hij regelmatig volkomen verkrampt in z'n
mandje lag.We waren toen anderhalf jaar verder.Dus naar een andere
dierenkliniek en daar werd het vonnis geveld:aids!
De andere katten waren negatief,en we moesten Jelmer zo snel mogelijk
in laten slapen.....
Sorry,maar dat ging ons te ver.We konden nauwelijks over de schok
heen komen dat hij zo ziek was,en dan ook nog meteen in laten slapen?
We hebben er toen voor gekozen om hem zolang het goed ging bij ons
te houden,en toen het nieuwe middel interferon er was hebben we dat
ook geprobeerd.Het was kostbaar,maar Jel heeft het er een jaar goed
op gedaan.Een volgende kuur na een jaar stuitte op veel problemen
bij de artsen van de kliniek,die nog steeds vonden dat hij zo snel
mogelijk dood moest.We zijn niet meer naar die kliniek teruggegaan,
en toen we onze huidige dierenarts gingen bezoeken met de konijnen
durfden we het nauwelijks over Jelmer te hebben.Totdat hij bloed over
ging geven.Wij dachten dat het nu toch zover was dat Jelmer "op" was.
Onze da heeft hem opnieuw getest,bloed afgenomen enz.en vond helemaal
niet dat Jelmer moest inslapen.Er was inmiddels zoveel over deze ziekte
bekent en het is alleen overdraagbaar door bloed-bloed kontakt.Niet
door etensbakjes dus.....We hebben weer interferon gegeven en altijd
had ik een voorraad Tolfedine en Metrazol in huis.
Jelmer leefde intussen een heerlijk leventje.Eten was z'n hobby en hij
kreeg altijd veel extraatjes.Op vakantie ging hij altijd mee en daar
genoot hij van.Als hij eens wat slechter was liet hij zich lekker
instoppen in z'n mand,kruikje erbij en baby-dekbedje over hem heen.
Wij leefden intussen echt helemaal naar Jelmer;'s ochtends was de eerste
vraag hoe hij er vandaag weer aan toe was en afspraken werden onder
voorbehoud gemaakt.En de voortdurende angst voor de dag dat hij echt
niet verder kon.....elke dag (en soms 's nachts) weer.......
Twee jaar geleden was het zover....Jelmer viel steeds om en zag
ontzettend bleek.Z'n oortjes,z'n bekje...het leek wel een wassen
beeld.Toen ik de dierenarts had gebeld voelde ik dat dit het laatste
bezoek zou zijn,maar manlief heeft daar altijd meer moeite mee.
Die laatste middag heeft hij nog,flink als hij was,buiten in het
zonnetje gelegen....toen heb ikzelf al stiekem afscheid van hem
genomen,hem toegesproken en hem geaaid.'s Avonds was het dan zover,
wat ik al dacht werd door de da bevestigd.Ik had me voorgenomen flink
te zijn,en dat was ik ook....tenminste tot in de auto.Ik huil niet snel,
maar toen kon ik niet meer stoppen.Maar nu mocht het,ik hoefde niet
meer flink te zijn voor Jelmer.Ik weet nog dat de da zei;"Misschien
is het ook wel een opluchting dat je hem niet meer zo ziek hoeft te
zien en die spanning niet meer altijd hebt." Ik begreep precies wat
ie bedoelde,en ik had ook gedacht dat ik die angst om hem zeker niet
zou missen,maar alles was de eerste tijd kaal en leeg en pijnlijk
zonder mijn rooie mannetje.Alhoewel ik nog vaak aan Jelmer denk
(elke dag wel een keer) gaan de scherpe kantjes ervanaf en moet ik
vaak in mezelf lachen om hoe lief en ondeugend hij was.
Nou,'t is een beetje een lang verhaal geworden,maar omdat Jelmer
toch zo belangrijk was in ons leven wilde ik het met jullie delen.
En om te laten zien dat hij een leuke kat was kunnen jullie hier
Jelmers foto's zien........
